Vorige week heb ik met veel plezier (maar ook met behoorlijk wat inspanning) deelgenomen aan de uitvoeringen van de Mattheus jr in Apeldoorn….Wat is het lastig om twee rollen te combineren: het zingen met twee koren door elkaar, daarbij ook gedurende de uitvoering nog wisselend van samenstelling, èn de getimede momenten van opstaan, al of niet per stemsoort, focussen op de acterende figuur, nakijken van de gevangen Christusfiguur en dan het hoofd met een ruk om te draaien bij het Donner en Blitze……Ik noem maar iets.
Toch boeit iedere keer de uitvoering weer en krijg ik hoe langer hoe meer respect voor het format van de Mattheus jr. : het combineren van authentieke stukken uit de “echte” Mattheus door professionele zangers (Evangelist, Christus, Petrus en Judas en Maria Magdalena) instrumentalisten ( Joop, de bassis en de saxofonist) en acteurs (Siem en Vader) en -zangers (het koor) , het lijdensverhaal uitlopend op het afscheid “Wir setzen uns..” maar ook verder: de verrijzenis van Christus…
Schrijver Albert Hoex en Joop Schets hebben gezamen een bijzonder fraaie vorm gevonden om de kinderen, maar zeker ook de volwassenen met de Mattheus Passion van Bach bekend te maken……
Aansprekend, begrijpelijk en ontroerend….
De uitvoeringen zorgden bij mij althans voor “kippenvelmomenten” en ontroering en ook de bezoekers hadden ongetwijfeld deze momenten, gezien de intense aandacht die er, bij klein en groot, waar te nemen was bij alle uitvoeringen.
Eén toelichting daarop wil ik jullie niet onthouden: uit mijn ooghoeken kijkend ( gedachtig de instructie: houdt vooral de focus op de uitvoerende figuur vast! ) zag ik op de eerste rij op een geven moment bij de uitvoering van zaterdagavond een meisje van een jaar of 12, 13 met een klein wit zakdoekje in haar ogen wrijven… niet een keer maar meer en langer…Ook keek ze zeer intens naar wat er allemaal gebeurde!
Ik zag dat praktisch bij alle kinderen, hoewel de kleinere vaak lekker tegen hun moeder aan zaten te luisteren. Dit meisje sprong er toch wel uit en ik vroeg me af waarom ze huilde. Ik vond dat toch wel bijzonder en overwoog, dat er ook andere redenen dan de uitvoering zouden kunnen zijn om te huilen. Daarom sprak ik moeder en dochter na de uitvoering aan, met de vraag of ze het mooi gevonden hadden. Ja, èrg mooi…waarop de moeder me vertelde, dat haar dochter al voor de derde maal de Matteus jr. bijwoonde en het zo mooi vond, dat het ook nog wel langer mocht duren….
Moeten er meer redenen zijn om te uitvoering aan te bevelen of er aan deel te nemen…..?
Jan van Bemmel